فریاد

خیلی وقته دیگه نمیتونم دست به قلم ببرم

این برای یه خبرنگار خیلی سخته.  تویی که خودت می نویسی می دونی که چی می گم.

 چی می گم. نوشتن جزوی از وجود آدم می شه. چشمت را که باز می کنی دنبال مطالبی هستی که به نوشته هات اضافه کنی تا به غنای اون اضافه بشه و خواننده چیزی دستگیرش بشه.

اما چند وقتیه که مشغله های ذهنی و زندگی نمی ذاره که دیگه دست به قلم ببرم. «غم نان » اونقدر درگیرمون کرده که حسابی داریم از خودمون دور می شیم . 

 گاهی وقت ها با خودم فکر می کنم چی می شد که خدا یهو منو بر می داشت و می برد تو یه کویری که بتونم فقط هوار بزنم . راستی تو می دونی که نمی شه به جز تو کسی را دوست داشت؟

دلم خیلی گرفته .

خیلی تنگ شده . برای همه گذشته ها. برای بچگیم. دانشگاه. باستان شناسی.

بیابون هایی که از زیر ریگ ها و شن زارهاش باید به ا صطلاح تمدت بیرون کشید.

برای خستگی های بعد از کار . حالا که فکر می کنم که دلم برای تو  بیشتر و و بعدشم برای خودم تنگ شده.

یاد خودم بخیر باشه.