یه فسقلی

وقتی یه نفر دلش می گیره با خودش فکر می کنه که چرا این اینطور شده 

وقتی یه نفر دلش می گیره با خودش می گه ای کاش بتونم یه مسافرت برم 

یه دل سیر داد بزنم 

یه دنیا گریه کنم  

یا این که یه شهر پیاده روی کنم 

اما وقتی هیچ کدوم از این ها را نتونه انجام بده دوست داره یه بیابون پیدا کنه بره اونجا زیر آفتاب داغ بشینه و حموم آفتاب بگیره 

شاید اون وقت آفتاب بزنه به سر مبارک  و یه مقدار سر عقل بیاد. 

حالا اگه این شخص یه باستان شناس باشه می دونید چیکار می کنه؟ 

هیچی یا به عکس های قدیمی نگاه می کنه یا این که می ره تو سایت باستانشناسی تو بربیابون 

اون وقت خودش را با گذشته های دورتر مشغول می کنه جالبه که اونجا ممکنه با هیچکس حرفی نزنه ولی وقتی که از تو سایت می آد بیرون کلی دست نوشته همراهشه که آخرش می شه یه کتاب مثل همه کتاب های دیگه اما اون این بار یادش می مونه که این مطلب را وقتی نوشته که خیلی از همه مردم دلش گرفته بود.  

دست آخر هم می شه یکی مثل این فسقلی 

پیرمردی گرسنه و بیمار

گوشه قهوه خانه ای می خفت

رادیو باز بود و گوینده

از مضرات پرخوری می گفت  

هنوز هم رو به راه نشدم به خدا

سلام بعد از چند مدت طولانی 

بازهم از این که اینقدر طول کشید معذرت می خواهم اما باور کنید دیگه دل و دماغی برای نوشتن نمونده 

همین دیروز به یکی از دوستان قدیمی داشتم می گفتم که نوشتن هم یکی را می خواهد که مرفه بی درد باشه. 

بین پیام هایی که برای من ارسال کردن در کنار تمام الطافی که دوستان داشتن و تو این مدت نبودنم را تحمل کردن چند تا پیغام هم بود که باز از رشته باستان شناسی پرسیده بودن. 

نمی خواهم بگم این رشته بده و یا حتی این که مناسب خانوم ها نیست. اتفاقا این رشته خیلی خوبه . مناسبه هر شخصیه. هر کسی هم می تونه در اون پیشرفت کنه. اما یه نکته هست و اون هم این که در شرایط کنونی که کشور ما به شدت به مهندسی پروری عادت کرده نباید بی گدار به آب زد. 

تنها به دلیل علاقه نباید اقدام به تحصیل در این رشته کرد. 

یادتون باشه شما می تونید یه رشته مهندسی بخونید اما در عوض یه کارشناس فرهنگی هم باشید. 

تا زمانی که دوست دارید می تونید مطالعات فرهنگی داشته باشید اما هر زمانی که بخواهید نمی تونید یه مهندسی بشید. 

این بهترین توصیه ای که می تونم به علاقمندان به رشته های انسانی بکنم. 

بدرود تا بعد