در این جا تنها بخشی از شعر را مولانا را می آورم اگر دیدم که مور استقبال قرار گرفت از این به بعد حتما هر چند مدت یک بار ازشعرهای مولانا در اینجا خواهم آورد
حیلت رها کن عاشقا دیوانه شو دیوانه شو
و اندر دل آتش درآ پروانه شو پروانه شو
هم خویش را بیگانه کن هم خانه را ویرانه کن
وآنگه بیا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو
رو سینه را چون سینهها هفت آب شو از کینهها
وآنگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو
باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شو
گر سوی مستان میروی مستانه شو مستانه شو
آن گوشوار شاهدان هم صحبت عارض شده
آن گوش و عارض بایدت دردانه شو دردانه شو
چون جان تو شد در هوا ز افسانه شیرین ما
فانی شو و چون عاشقان افسانه شو افسانه شو
این شعر را در وبلاگ خانم ناهید آقاسیان دیدم . این شعر تاجایی که متوجه شدم سروده خودشان است . دوست دارم شما هم بخوانید و لذت ببرید.
|
d میخوام بگم خداحافظ و زندگی همین یک قدم بود قصه ی ما به سر رسید کلاغه به خونش نرسیدc چقدر بد شد ، زندگی ما یک قدمی ها حتی فرصت نیست به خونه برسی، حتی اگه بال در بیاری !. دیدی دنیا چطور کبوتر رو کلاغ کرد؟ سیاه کرد ؟ غارغاریش کرد؟ d مصداق تمام من شعری است : در اندوه همان باران برگم نمی بارم که بنویسی بهارم من از تو ریشه دارم درد پنهان نمی خواهم ببینی روزگارم |
من دانشجو که بودم گاهی وقت ها به شب شعر می رفتم. این جلسات که شب های یکشنبه تشکیل می شد فرصت خوبی بود که هر کسی که تونه خودش را نشان بده
آن وقت ها من هم چند تا اگر بشه اسمش را گذاشت شعر سرودم اما این بار نمی خواهم از مطالب خودم براتون بنویسم.
این شعر را از حمید ملکزاده دانشجویی اهل بلوچستان برای شما می آورم.
ایشان لطف کردند و این شعر را به عنوان یادگاری به من دادند. حالا من هم به عنوان یادگاری تقدیم شما می کنم.
چه ترسی زندگی طولی ندارد
و مردن جای مجهولی ندارد
به جای سفره های خالی از نان
پدر در چنته اش پولی ندارد
همه چیز انحصار بند پی بود
برای فرد معمولی ندارد
چه تبعیضی چه تبعیضی چه تبعیض
عجب شهری که بهلولی ندارد
صدایم در ته یک کوچه پژمرد
چراغ جادوی ما غولی ندارد
برایم نقشه داری کشیدی
چه ترسی زندگی طولی ندارد